FeLV, kocia białaczka
FeLV – częstotliwość występowania wirusa białaczki kotów.
W większości publikowanych badań próbki były wcześniej selekcjonowane i nie reprezentują całej populacji kotów. Z drugiej strony dla lekarza weterynarii istotna jest wiedza dotycząca częstotliwości występowania choroby zakaźnej. Dlatego chcemy się z państwem podzielić następującymi danymi:
W ostatnim roku zbadaliśmy 4208 kotów w kierunku wirusa białaczki, z czego 7% należało do grupy zwierząt pozytywnych. Korelacji między płcią lub wiekiem nie zaobserwowano. Występowanie choroby w Stanach Zjednoczonych szacuje się na ok. 4%, u kotów z objawami klinicznymi liczba ta rośnie do 21%.
Rozpoznawanie wirusa białaczki kotów.
W celu wykrycia infekcji wirusem białaczki kotów zwykle wykorzystuje się test antygenowy ELISA. Wszystkie dostępne na rynku testy wykazują antygenowe białko P27 wirusa. Wykazują mniej więcej ten sam poziom wrażliwości, ale często różnią się pod względem specyficzności z powodu niskiej prewalencji FeLV w populacji kotów. Dlatego wiarygodność uzyskanych wyników ujemnych jest dość wysoka, ale ryzyko uzyskania fałszywie dodatnich wyników wynosi statystycznie 20%. Szczególnie w przypadku wątpliwych wyników zalecane jest ich potwierdzenie przy użyciu dodatkowych testów opartych na innej metodzie, np. test immunofluorescencji lub PCR.
Wykrywanie przeciwciał nie jest użyteczne w rozpoznawaniu FeLV, z powodu dużego odsetka infekcji przejściowych, szczególnie u kotów wolno żyjących.
Rozbieżne wyniki badań mogą pojawiać się u zwierząt z powodu:
1. Różnych stadiów infekcji
2. Różnych testów, np wykrywanie wolnych wirusów przy użyciu ELISA, wirusów związanych z komórką przy użyciu testu z immunofluorescencją lub materiału wirusowego w szpiku kostnym lub we krwi przy użyciu PCR.
3. Problemów technicznych związanych z przeprowadzaniem badania.
Wyniki ujemne mogą być spowodowane:
1. Brakiem ekspozycji na wirus białaczki
2. Okresem inkubacji
3. Infekcją latentną
4. Poronną formą zakażenia
Szczepienie nie przeszkadza w przeprowadzaniu testów. Powoduje tylko produkcję przeciwciał na pewien antygen. Powszechnie stosowane testy wykrywają antygen, który nie jest wykorzystywany w szczepionce.
Biologia wirusa FeLV.
Test wykrywa wiremię od 28 dnia po infekcji.
Może dochodzić do zakażeń śródmacicznych. W rzadkich przypadkach donoszono, że kotki nie wykazujące wiremii, dające ujemny wynik w teście ELISA, przenosiły wirus na swoje potomstwo. Dlatego kocięta powinny być badane niezależnie od statusu matki. Można je badać w każdej chwili, ponieważ przeciwciała matczyne nie wpływają na wynik testu.
W hodowlach kotów, w których sytuacja finansowa stanowi problem, powinno się badać przynajmniej kotki.
FeLV – co można zrobić, kiedy okaże się, że mamy w domu kota z dodatnim wynikiem testu?
Dodatni wynik nie koniecznie oznacza, że kot będzie jednocześnie wykazywał objawy kliniczne. W 60% przypadków koty zarażają się tylko przejściowo. Jednak stopień przeżywania wirusa może być bardzo długi nawet u przejściowo zarażonych kotów.
FeLV przenosi się przez bliski kontakt. Wirus jest wydzielany ze śliną, moczem i kałem.
Pielęgnacja, miski na karmę i kuwety są źródłem infekcji. Najlepszym sposobem ochrony innych zwierząt jest badanie wszystkich kotów i oddzielanie tych z wynikiem ujemnym. Możemy powiedzieć, że wynik badania zwierzęcia jest ujemny, gdy wykonamy dwa badania w odstępie miesiąca i wynik obu będzie ujemny. Zanim wprowadzimy do domu nowe zwierzęta, powinniśmy przeprowadzić kwarantannę. Te koty powinniśmy także dwukrotnie zbadać w tym czasie. Jeśli nie jest możliwe oddzielenie kotów z wynikiem ujemnym od tych z dodatnim, powinno się zaszczepić wszystkie wolne od wirusa przeciwko FeLV. Chociaż szczepionka wykazuje wysoce przewidywalną frakcję ochrony, nie daje 100% pewności. Jednak dorosłe zwierzęta wykazują znacznie mniejsze ryzyko zakażenia, z powodu naturalnej odporności w pewnym wieku.
Źródło: LABOKLIN aktualności